طفلی را در نظر بگیرید که زشت و بد ترکیب و بدقواره است. او در نظر ما، به گونه ای است که حاضر نیستیم وی را بنگریم، چه رسد به اینکه او را در آغوش بگیریم و یا ببوسیم! اما ... مادر این طفل، او را در بغل می گیرد و می بوسد و قربان صدقه اش می رود. این طفل زشت در نظر مادر به فرشته می ماند!
حال اگر این طفل، با کودکان دیگر بد رقتاری کند، سخنان ناروا بگوید، و هر روز یک گرفتاری به بار آورد، چطور؟ آیا پدر و مادر، او را از فرزندی خود حذف می کنند یا از منزل بیرون می رانند؟ آیا اگر این فرزند بیمار شود؛ غم خواری و پرستاری اش را نمی کنند؟
امام رضا(ع) در ضمن بیان ویژگی های امام معصوم می فرماید:
« امام، همنشین پر مهر، پدر مهربان، برادر دلسوز، و مادر نیکوکار نسبت به فرزند خرد سال است.»(1)
امام زمان(عج) از پدر به ما نزدیک تر است. همانند پدر که دائما ً از فرزندان خود مراقبت می کند، مواظب ما است و ما را فراموش نمی کند. خدا او را مرجع و ملجأ و پناه ما قرار داده است؛ ( الکهف الحصین). (2)
فرزندی که بد کرده باشد، آنگاه که شب فرا می رسد، به خانه بر می گردد، کنار در می نشیند، دست مقابل صورت می گیرد و تمنای بخشش دارد ...
آغوش مادر باز است و نگاه خشم آلود پدر، مهری شیرین در پس خود دارد. فرزندشان را می بخشند و پناهش می دهند.
ما آن کودکانیم که روح و روان خود را پلید و آلوده ساخته ایم، در منجلاب گناه غوطه وریم. و راه به جایی نداریم.
« اگر زمین گناهان مرا می دانست، مرا در خود فرو می برد. اگر کوه ها می دانستند، مرا سخت در هم می شکستند. اگر آسمانها می دانستند، بر سرم ویران می شدند. اگر دریاها می دانستند، مرا غرقه می ساختند.» (3)
با این کوله بار سنگین، در خانه ی امام زمان عجل الله تعالی فرجه را می زنیم. به پناه او می رویم. او را شفیع قرار می دهیم و از محضرش استمداد می کنیم.
دلسوزی امام زمان عجل الله فرجه و رسیدگی آن حضرت به حال امت خویش، و محبت و لطف حضرتش به دوستداران و پیروانش در چنان اوجی است که محبت پدر و مادر جلوه ای کوچک از آن است.
عالم عامل و زاهد، جناب سید ابن طاووس می گوید:
سحرگاهی به سرداب مقدس رفتم. دیدم امام زمان عجل الله فرجه در ان مکان نورانی] مشغول دعا هستند. با خودم گفتم آقا چه دعایی می خوانند و از خدا چه می خواهند؟ شنیدم چنین می فرمایند:
« خدایا همانا شیعیان ما، از تابش انوار و باقیمانده ی طینت ما آفریده شده اند. اینان با تکیه بر محبت و ولایت ما گناهان زیادی مرتکب می شوند. پس اگر گناهان ایشان، بین تو و ایشان است، از آنان در گذر، که ما از ایشان راضی شدیم. و اگر آن گناهان بین خودشان است، پس میان ایشان را اصلاح فرما، به خمس ما قصاص کن، ایشان را در بهشت وارد کن، از آتش دورشان فرما، و بین ایشان و دشمنان ما، در غضبت جمع نکن.» (4)
آن بزرگوار - بدون اینکه نیازی به حقیرانی رو سیاه مانند ما داشته باشد - اینگونه با لطف و مهربانی، در خلوت، به آن مکان مقدس می آید، و اینگونه برای ما، دست به دعا بر می دارد.
مهربانی او به وسعت هستی است. رحمت او به ژرفای همه سینه هاست. عشق او جلوه ایدارد مادرانه، ساحتی دارد پدرانه و ...
آیا سزاور است ما با پدر مهربان خود رفتاری کنیم که دلش آزرده شود،آن هم در برابر این همه محبت؟!
پی نوشت :
1- اصول کافی، ج 1، باب نادر جامع فی فضل الامام و صفاته، ح1
2- امام سجاد(ع)، صلوات روزهای ماه شعبان، مفاتیح الجنان.
3- مفاتیح الجنان، دعای بعد از زیارت امام رضا(ع)
4- جنه المأوی، محدث نوری( به ضمیمه بحارالانوار، ج 53) ص 2, 3 ، ح 55 .
