در 12 بهمن 1357 حضرت امام خمينی (ره) پس از نزديک به 15 سال دوری و تبعيد از وطن، در ميان استقبال پر شور مردم قدم به خاک ايران اسلامی گذاشت و بزرگ ترين استقبال تاريخ در تهران شکل گرفت. استقبال گسترده مردم آگاه و بيدار ايران از امام، چنان بی نظير بود که می توان گفت در هيچ دوره ای از تاريخ معاصر، مردم از يک شخصيت محبوب خود، اين چنين استقبال نکرده اند. امام پس از سخنرانی کوتاه تشکرآميز در فرودگاه، برای ادای احترام به شهيدان انقلاب اسلامی به مرقد آنها در بهشت زهرا رفتند. در مسير بهشت زهرا، دريايی از انسان ها موج ميزد و اتومبيل با کندی می توانست حرکت کند. ساعت ها طول کشيد تا اين فاصله طی شد. اتومبيل حامل امام را ده ها موتورسوار حفاظت می کرد. بر سقف اتومبيل حامل حضرت امام، جوانان عضو کميته استقبال قرار داشتند و از مردم درخواست می کردند که راه را باز نمايند. صدها خبرنگار و عکاس، از اين مراسم عکس می گرفتند تا هر چه زودتر اين حادثه تاريخی را مخابره نمايند. جمعيت استقبال کننده در طول 33 کيلومتر از فرودگاه مهرآباد تا بهشت زهرا را بين 5 تا 8 ميليون نفر يعنی بيش از جمعيت آن روز تهران تخمين زدند.

صدها هزار نفر از شهرهای مختلف کشور به تهران آمده بودند تا در اين مراسم باشکوه شرکت نمايند. ورود اتومبيل حامل امام، با آن جمعيت انبوه امکان پذير نبود لذا از هلی کوپتر استفاده شد. امام در بهشت زهرا، در جايی که هزاران شهيد گلگون کفن انقلاب آرميده بودند و در ميان انبوه جمعيت سخنان مهمی ايراد فرمودند. ايشان در اين سخنرانی که يکی از پر جمعيت ترين اجتماعات تاريخ بود، غير قانونی بودن رژيم سلطنت پهلوی را با استدلال مطرح و خطوط آينده انقلاب و دولت اسلامی را ترسيم نمودند و نخست وزيری شاپور بختيار را غير قانونی اعلام کرده و فرمودند: «من به پشتيبانی اين ملت دولت تعيين مي‌کنم.»‌بدين ترتيب از ورود امام (ره) ده روز تاريخی که بعدها دهه فجر انقلاب اسلامی نام گرفت، سپری شد تا طومار رژيم پهلوی و 2500 سال استبداد شاهنشاهی برای هميشه در هم تنيده شود.