سومین نشست از سلسله جلسات کرسیهای نظریهپردازی، نقد و مناظرۀ دانشگاه گیلان در سال 1401 با موضوع "ارائه نقد دیدگاه ابن تیمیه درباب مکانمندی خداوند بر اساس سخنان امام علی(ع) در منابع فریقین" در اتاق شورای دانشکده ادبیات و علوم انسانی برگزار شد و دکتر محمدرضا باغبانزاده عضو هیات علمی گروه معارف اسلامی، به عنوان صاحب کرسی به ارایه مطالب خود پرداخت.
دکتر باغبان زاده در ابتدا ضمن ارایه توضیحاتی پیرامون مفاهیمی چون جسمانیت، مکانمندی، فوقیت، استوا و ... به بررسی مبحث مکانمندی در قرآن و اندیشه ابن تیمیه پرداخت. نزول شبانه خداوند بر زمین، جلوس بر عرش، قرار گرفتن خداوند در برابر نمازگزار و ... از جمله موضوعاتی بود که توسط دکتر باغبانزاده مورد اشاره قرار گرفت. سپس وی به ذکر آرای امام علی(ع) در نفی حلولپذیری و بینونیت و رفع هرگونه شائیه مکانمندی از سوی ایشان پرداخت. در نگاه امیر المومنین(ع) خداوند منزه از اتخاذ هرگونه مکان و مسکن است و محدود به مکان نیست و صفاتی همچون نزدیکی یا بلندی درباره خداوند، نباید به معنای نزدیکی یا بلندی مکانی در نظر گرفته شود. نفی مکانمندی خداوند در منابع اهل سنت موضوع دیگر سخنرانی صاحب کرسی بود. وی ضمن واکاوی منابع مشهور اهل سنت در ادامه به نقد دیدگاه ابن تیمیه پرداختند و پیشفرضهای وی را بر اساس تکیه بر آرای سلف مورد بررسی قرار دادند.
پس از پایان ارائه دکتر باغبانزاده، دکتر کریمیان و ابراهیم قاسمی روشن از اعضای هیات علمی گروه معارف اسلامی دانشگاه به عنوان ناقد به طرح نظرات و نقد کرسی مربوطه پرداختند. در ابتدا دکتر کریمیان ضمن ذکر موضوع کارکردهای عملی بحث در کنار کارکردهای معرفتی و علمی، بر تعریف درست مبحث مکانمندی اشاره کرد و تعریف ارایه شده در پژوهش را ناکافی دانست. همچنین ایشان اشاره کرد که بحثهایی چون جسمانیت و فوقیت و ... ربطی به مکانمندی ندارد. همچنین در خصوص تعبیر فریقین در منابع اهل سنت پیرامون بحث مکانمندی نیز مطالبی ایراد شد. همچنین عنوان شد برخی از مطالبی که در پژوهش از قول امام علی(ع) گفته شده متعلق به ایشان نیست و در هیچ منبع معتبری نیامده است. در ادامه دکتر کریمیان به مساله نگاه ظاهری یا تاویلی ابن تیمیه اشاراتی داشتند و نکاتی را در این باره مطرح کرد. در ادامه ابراهیم قاسمی روشن برخی مباحث نظیر ناکافی بودن ترجمههای صورت گرفته از متن عربی روایات را مورد توجه قرار دادند و اشاره داشت که با توجه به عنوان پژوهش باید در منابع فریقین به دنبال روایاتی از امام باشیم نه اینکه از منابعی چون نهج البلاغه سند پیدا کنیم. همچنین ایشان ایراداتی بر مبحث حدوثیت به کار رفته در پژوهش وارد نمود.