شروین کیاسی دانش آموخته معماری دانشگاه گیلان در مقطع کارشناسی ارشد با راهنمایی دکتر امیررضا کریمی آذری بر روی طراحی مجتمع مسکونی در شهر رشت با تاکید بر پیاده مداری، با رویکرد پایداری اجتماعی تحقیق نموده است.
کیاسی با مطالعه برروی تاریخ پس از جنگ جهانی دوم و از سال 1960 میلادی به این نتیجه رسیده است که به واسطه‌ی لزوم بازسازی شهرهای تخریب شده بر اثر جنگ و حفظ هسته‌های تاریخی شهرهای اروپایی، تفکر پیاده مداری در کنار پایداری اجتماعی به عنوان دو رویکرد احیا کننده‌ی روح زندگی مدنی و اجتماعی از دو کشور آلمان و هلند شروع و به سایر کشورهای رو به توسعه تسری داده شد. اما علی‌رغم وجود این دیدگاه در بین برخی از برنامه ریزان و طراحان شهری، در طی قرن اخیر به سبب افزایش وسعت شهرها و همچنین تراکم و حجم خودروها، وسایل نقلیه اولویت یافته و انسان‌ها، هویت خود به عنوان عناصر اصلی حیات در شهر را از دست داده و به مرور زمان به حاشیه‌ی شهرها رانده شدند و حاصل این عدم مدیریت شهری و کنترل تردد خودروها، تحت‌الشعاع قرار گرفتن روح زندگی اجتماعی انسان‌ها و تعاملات اجتماعی بین مردم شده است. به همین دلیل از یک سو سطح پایداری اجتماعی در جوامعی که به این امر توجه نداشته اند به شدت کاهش یافته و از سوی فعالیت جسمی و پیاده روی در سطح شهر و فضاهای پیاده محور که از عوامل تحقق پایداری اجتماعی تلقی می‌شود، به مرور در سطح شهر کمرنگ گردید.
این دانش آموخته معماری هدف از این پژوهش را استخراج مؤلفه‌های مؤثر بر ارتقاء پیاده مداری و پایداری اجتماعی در مقیاس یک مجتمع مسکونی خوشه‌ای در کنار ارائه‌ی راهکار نظری و عملی برای طراحی فضاهای عمومی و جمعی با کیفیت بیان می کند.
کیاسی در این پژوهش که از نوع کاربردی و شیوه‌ی پیمایشی بوده، با بهره گیری از پرسشنامه ها نشان می‌دهد که حضور درصد بالای شهروندان و ساکنین در یک شهر به منظور رفع نیازهای معیشتی بوده که از کارکرد اصلی محیط های کالبدی می باشد و این موضوع افزایش سطح تعاملات اجتماعی و پیاده مداری را با چالش مواجه می‌کند.
