جمعیت سالمندان در جهان در حال افزایش است و افت عملکرد جسمانی ناشی از آن موضوعی است که به ویژه موجب اختلال تعادل و افزایش خطر افتادن می شود.
سعید یوسفی بابادی دانش آموخته کارشناسی ارشد تربیت بدنی دانشگاه گیلان با راهنمایی دکتر حسن دانشمندی از اساتید دانشکده تربیت بدنی با بررسی عملکرد حرکات تمرینی در سالمندان پژوهش ذیل را با نتایج جامع انجام داده اند.
علاوه بر این سالمندی فرایندی است که طی آن بیشتر ساختارها و کارکردهای فیزیولوژیک بدن به صورت تدریجی دچار ضعف و کاهش میشود و افت قابل توجهی در اجرای مهارت های شناختی و حرکتی سالمندان دیده می شود و افت عملکرد جسمانی ناشی از پیری موجب اختلال در تعادل شده و باعث ایجاد مشکلات در زندگی روزمره و افزایش خطر عدم تعادل در ایستادن می شود که یکی از علل اصلی آسیب و مرگ در سالمندان است .
زمین خوردن در سالمندان مشکل شایعی است که تقریباً ۳۰ درصد سالمندان حداقل یک بار در سال آن را تجربه می کنند نیمی از افراد بالای ۶۵ سال که داشت به زمین خورد میشود راهی بیمارستان شده و ۶۶ درصد از جمعیت سالمند دچار آسیب‌های جدی می شوند که در برخی موارد به مرگ می انجامد.
فعالیت بدنی و انجام مداخلات ادراکی حرکتی بر بهبود کیفیت زندگی روزمره این افراد تاثیر داشته و باعث کاهش افت عملکرد آنها می شود. یوسفی در حالی این تحقیق را انجام داده است که تاکنون بر روی مقایسه اثر تمرینات نوین مرسوم به واقعیت مجازی و تمرینات سنتی بر تعادل سالمندان تحقیقی در ایران انجام نگرفته است. این مطالعه با هدف مقایسه اثر دو برنامه تمرینات واقعیت مجازی و تمرینات سنتی تعادلی بر تعادل و هماهنگی افراد سالمند انجام شد و جامعه آماری مطالعه افراد سالمند بازه سنی شصت تا هفتاد و پنج سال در شهر رشت بوده اند .
مطالعه بر روی ۳۶ سالمند زن و مرد ساکن خانه سالمندان انجام شد. شرکت کنندگان به سه گروه تقسیم شدند یک گروه تمرینات واقعیت مجازی را انجام دادند. گروه دیگر تمرینات سنتی تعادلی را دریافت کردند و یک گروه کنترل که تمرینی دریافت نکردند. تمرینات طی 9 هفته و هر هفته 3جلسه به مدت یک ساعت به صورت یک روز در میان اجرا گردید برای ارزیابی تعادل و هماهنگی آزمودنی‌ها از آزمونهای تعادل ایستادن بر روی یک پا با چشمان باز و بسته، آزمون رسیدن عملکردی ، زمان برخواستن و رفتن و مقیاس تعادل پیشرفته فولرتون استفاده شد و بررسی نتایج نشان داد که هر دو گروهی که تمرینات را دریافت کرده بودند چه واقعیت مجازی و چه تعادل سنتی، در ایستادن بر روی یک پا با چشمان باز و بسته و تمرینات رسیدن عملکردی ، زمان برخواستن و رفتن و تعادل فولرتون به شکل معناداری بهبود یافتند .
البته هیچ کدام از این دو روش تمرین چه واقعیت مجازی و چه سنتی نسبت به هم برتری نداشتند اما نسبت به گروه کنترل که هیچ تمرینی نداشتند، تغییرات بسیار خوبی را در تعادل نشان دادند.
با توجه به نتایج به دست آمده واقعیت مجازی می‌تواند یک جایگزین امن و لذت بخش برای جمعیت‌های سالمند باشد که تمایل دستیابی به برنامه های تمرینی یکنواخت در خانه و مراکز سالمندان را با امکان بهبود تعادل و هماهنگی ندارند.
