مورخين راجع به اين که حضرت عبدالعظيم (ع) در چه سالي، يا چه ماهي، يا چه روزی از دنيا رفته چيزی ننوشته اند. آری در کتاب روح و ريحان می نويسد: آن حضرت در حدود سنة 250 از دنيا رفته، ولی مدرکی نقل نمی کند. بعضی از نويسندگان می نويسند: از آن روايتی که از امام علی النقی (ع) به فضيلت حضرت عبدالعظيم (ع) رسيده (و ما آن را بعد از اين خواهيم نگاشت) استفاده می شود که آن بزرگوار در زمان امام علی النقی (ع) از دنيا رفته است و امام علی النقی هم در سنة 254 شهيد شد. عمادزاده در جلد دوم زندگانی حضرت موسی بن جعفر (ع) صفحة 391 می نويسد: حضرت عبدالعظيم(ع) به عقيدة شيخ صدوق در سال 252 شهيد شده ولی معلوم نکرده که شيخ صدوق اين عقيده را در کدام کتاب های خود متذکر شده ؟! علامة مجلسی در مزار کتاب بحار می نويسد: يکی از شيعيان حضرت رسول اکرم (ص) را در عالم خواب ديد که فرمود: جنازة مردی از فرزندان من از سکه الموالی (که نام کوچه ای بوده) حمل می شود و در باغ عبدالجبار بن عبدالوهاب نزديک درخت سيبی دفن خواهد شد. وقتی آن شخص شيعه از خواب بيدار شد نزد عبدالجبار رفت و پيشنهاد کرد که آن باغ را از او بخرد. عبدالجبار گفت: اين باغ مرا برای چه می خواهی ؟ آن مرد جريان خوابی را که ديده بود نقل کرد. عبدالجبار گفت: خوابی که تو ديده ای من نيز ديده ام، لذا آن درخت و باغ را برای حضرت عبدالعظيم(ع) و شيعيائی که در اين جا دفن شوند وقف نموده ام. بعد از اين جريان بود که حضرت عبدالعظيم(ع) مريض شد و از دنيا رفت. موقعی که بدن آن بزرگوار را برهنه کردند تا غسل دهند کاغذی در جيب او به دست آمد که حسب و نسب خود را در آن کاغذ بدين نحو نوشته بود: انا ابوالقاسم، عبدالعظيم بن عبدالله بن علی بن حسن الامير بن زيد بن الحسن المجتبی بن علی بن ابيطالب (ع). طريحی در کتاب منتخب می نويسد که نقل شده: از جمله افرادی که زنده دفن شدند حضرت عبدالعظيم (ع) بود که قبرش در شهرری قرار دارد. و در کتاب روح و ريحان هم می نگارد: حضرت عبدالعظيم (ع) را دشمنانش در حالی که زنده بود، در زير خاک دفن کردند و آن بزرگوار به اجل طبيعی از دنيا نرفت!! العلم عندالله لانه اعلم به حقائق الامور. ولی مرحوم حاج ميرزا حسين نوری در کتاب لؤلؤ و مرجان اين نقل را تکذيب نموده . گنبد و بارگاه حضرت عبدالعظيم (ع) در کتاب منتخب التواريخ از کتاب مجالس المؤمنين نقل می کند: حرم مطهر حضرت عبدالعظيم (ع) را که در شهرری قرار دارد مجدالملک قمی در سنة 480 بنيان نهاد. مجدالملک را لشکريان به علت عداوت مذهبی در سنة 492 از نزد سلطان کشيدند و اعضای او را قطعه قطعه نمودند، آنگاه آن اعضاء قطعه قطعه شده را در تابوتی نهادند و در جوار حضرت سيدالشهداء دفن کردند. بنيان ايوان و رواق حضرت عبدالعظيم (ع) از آثار شاه طهماسب بن شاه اسماعيل صفوی است. در سنة 944 بود که فتحعلی شاه ضريح نقره ای برای حضرت عبدالعظيم (ع) تقديم کرد. در سنة 1222 بود که ناصرالدين شاه قاجار طلاکاری گنبد و بارگاه حضرت عبدالعظيم (ع) را شروع کرد. آيينه کاری و نقاشی ايوان مطهر حضرت عبدالعظيم (ع) را ميرزا آقاخان نوری که صدراعظم دولت ايران بود به پايان رسانيد. روضة حضرت عبدالعظيم (ع) دارای چهار در متقابل است. دری که طرف قبلة ضريح قرار دارد و از خاتم های بسيار عالی به شمار می رود از تقديمی های فتحعلی شاه است. دری که سمت پائين ضريح قرار دارد و از خاتم های مرغوب است از تقديمی های ناصرالدين شاه است. دری که سمت شمال ضريح قرار دارد و به اصطلاح آن را در ورودی می گويند از تقديمی های محمدشاه قاجار است. دری که در سمت مغرب ضريح است از تقديمی های صدراعظم است. توليت آستانه حضرت عبدالعظيم(ع) عزيزالله عطاردی در کتاب زندگانی حضرت عبدالعظيم (ع) می نويسد: در زمان سلطنت شاه طهماسب اوّل که مقارن با سال 936 هجری بوده يکی از رجال بزرگ مذهبی آن عصر به نام: ميرسيد حسين خاتم المجتهدين که داماد محقق کرکی بود و از فقهای عظيم الشأن و جليل القدر اماميه و زعمای مذهب به شمار می رفت، از جبل عامل به ايران دعوت شد. پس از ورود مرحوم ميرسيد حسين به ايران، پادشاه وقت توليت بقاع مطهرة حضرت معصومه و حضرت عبدالعظيم (ع) و حضرت احمدبن موسی (شاه چراغ) عليهم السلام و هم چنين توليت مقبرة شيخ صفی الدين جد سلاطين صفويه را در اردبيل به عهدة اين سيد شريف واگذار کرد. و اکنون توليت اين سه بقعة شريفه و ادارة امور مقبرة صفی الدين در دست اخلاف و احفاد ميرسيد حسين (ع) می باشد. جناب آقای دکتر سيدمحمد علی هدايتی وزير سابق دادگستری و استاد عالی قدر دانشگاه تهران که اکنون توليت آستانة مبارکة حضرت عبدالعظيم (ع) را در اختيار دارند دوازدهمين فرزند مرحوم ميرسيدحسين خاتم المجتهدين است و نسب ايشان به محمد ديباح فرزند حضرت صادق (ع) می رسد.