نيما يوشيج را در ايران به عنوان پدر شعر نو مى شناسند، همان گونه كه "ناظم حكمت" را در تركيه. و ما، تحت تأثير نگرش سطحى رايج به شعر، ياد گرفته ايم كه تحولى را كه نيما در شعر ايران به وجود آورد، تنها تحولى در وزن و ساختار شعر بدانيم، حال آن كه تاريخ ادبيات ايران ثابت كرده است كه شاعران به اقتضاى جهان بينى و ديدگاه هايى كه تحت تأثير جريانهاى فكرى زمانشان در آنها به وجود آمده است، دست به تحول در ساختار شعر زده اند. يعنى اين تحول ساختارى در راستاى تحولات فكرى و به مقتضاى آن به وجود آمده است. چنان كه نيما نيز پيش از هر چيز، اين تحولات را از زندگى ساده و حتى نام خود آغاز كرد و به زندگى اجتماعى شاعران هم عصرش انتقال داد و بدين سان، به سرمنشأ تحولات فكرى و ديدگاهى در شعر معاصر ايران تبديل شد. نيما با نام اصلى "على اسفنديارى" روز 21 آبان ماه سال 1276 خورشيدى در روستاى يوش مازندران چشم به جهان گشود. پدرش "ابراهيم خان نورى"، كشاورز و گله دار بود. نيما روزگار كودكى اش را در روستاى يوش گذراند و در همان جا نيز تحصيلات ابتدايى خود را به پايان برد. سپس به تهران آمد و در دبيرستان "سن لويى" كه متعلق به يك هيأت كاتوليك رمى بود، تحصيلاتش را ادامه داد. در همين مدرسه بود كه با "نظام وفا" كه معلم او بود، آشنا شد و تحت تأثير تشويق هاى او گرايشهاى خود را به سرودن شعر كشف كرد و باقى عمرش به تمامى وقف آن شد. نيما يوشيج زبان فرانسه را به خوبى فرا گرفت و با ادبيات روز فرانسه و به تبع آن ادبيات روز جهان آشنا شد. همين آشنايى با ادبيات جهان براى او سرمنشأ نوآفرينى در شعرهايش و ادبيات معاصر فارسى بود. اشعار نخستين او با وجودى كه در قالب اوزان عروضى سروده شده، سرشار از مضامين نو و تخيلات شاعرانه است، بنابراين تحول در شعر نيما يوشيج ابتدا نه از ساختار كه از محتواى آن آغاز شد. نخستين تحول بزرگ در زندگى شعرى نيما، چاپ بخشى از شعر بلند "افسانه" او در روزنامه "قرن بيستم" بود. اين شعر نه تنها تحولى در شعر نيما، كه سرآغاز تحولى عظيم در شعر معاصر ايران به شمار مى آيد. نيما در سال 1317 خورشيدى فعاليتهاى فرهنگى خود را با كار در "مجله موسيقى"، ماهنامه وزارت فرهنگ آن دوران ادامه داد. او طى سلسله مقالاتى در اين مجله، نظرات فلاسفه جهان را درباره هنر انعكاس داد و به بررسى تأثير آثار ادبى اروپا بر ادبيات روز شرق پرداخت. پدر شعر نوى ايران در سال 1328 خورشيدى در روابط عمومى و اداره تبليغات وزارت فرهنگ مشغول به كار شد و سرانجام در سال 1338 خورشيدى در محله تجريش تهران چشم از جهان فرو بست. پیکر وی به زادگاهش، یوش منتقل و به خاک سپرده شد. از مهمترين آثار او مى توان به "شعر من"، "ماخ لولا"، "ناقوس"، "شهر صبح شهر شب"، "آهو و پرنده ها"، "دنيا خانه من است"، "قلم انداز"، "عنكبوت"، "فريادهاى ديگر"، "كندوهاى شبانه" و "آب در خوابگه مورچگان" اشاره كرد. مجموعه كاملى از آثار نيما يوشيج براى نخستين بار در سال 1346 منتشر شد.